Уметност

Во долината на тишината Заспивам со тревите Со мирисот на раѓањето. Скриен во боите се стопувам Со звукот на скакулците,

Се збра светот во едно, Зачука опасно универзумско срце, Зататни лудило И молња секна од запад. Згрме, Удри во срцето

Овде времето нема почеток, Вечноста му е корен. Пламти силен оган Од древните ѕидишта И од душите на горди жители,

Коските на моето племе Се расфрлени низ светот Како пресушено семе, Разнесено од ветар. Од него никнуваат високи кули, Кои

Во долината на тишината Заспивам со тревите Со мирисот на раѓањето. Скриен во боите се стопувам Со звукот на скакулците,

Луѓе силни, а тивки Со насмевка лека И душа, топла и мека Шетаат меѓу нас Како чувари од злото. Не

Инстинкт на омраза, Ѕверство, Грда мисла во човека, Изгубено чувство за убавина. Доаѓа ден на болка, Камен Во студено срце

Се откажаа… . Се откажаа од телото и од душата, од мајките и татковците, од дедовците, бабите, од прадедовците и

Без причина, без вина, без грев, се глодаме без наситка, како кучиња, меѓусебно, како свои, како блиски по роднински, крвно,

Татне сосема близу громогласен смртен екот им се заканува на карпите со форма на живот скаменет во немост од милениуми.