ВОДИЦИ ВО СЕЛОТО БУДИМИРЦИ, МАРИОВО, ОПШТИНА НОВАЦИ

Селото останало со малку жители, како и повеќето села во „заборавената“ македонска област Мариово. Некој ќе рече, пусто е, готово е, нема живот, нема иднина: Ние сме сигурни дека тоа е тешка заблуда. Точно е. Не е како што било некогаш и никогаш нема да биде исто. Сепак, духот е присутен, животот притаен, но тука е. Во селото има само неколку редовни жители кои се занимаваат со сточарство или пчеларство, но повеќе куќи се обновени, зацврстени и личат на нов почеток. На импулс на идниот развој. Се разбира, ова сега е нешто поинаку од тоа порано, а можеби започнува да се развива и нешто ново, поинаков живот, поинаква активност, но сепак не далечна од она што може да го „прифати“ атрактивниот, живописен простор, со „разиграна“ геологија, но и со скриена и нескриена убавина, која силно го поттикнува природното во нас и привлекува како магнет. Долу под селото, од неговата јужна страна, змиулесто ги заобиколува ридовите и атрактивните карпи реката Белица, со два моста – еден нов, дрвен и друг од камен и бетон, на местото од стариот мост преку кој поминува стар пат со калдрма за кој постарите велат дека отсекогаш минувал тука и бил стар пат за влез во овој дел од Мариово.

Токму тука се одржа и осветувањето на водата и фрлањето на светиот крс за празникот Богојавление – Водици – традиција која жителите на селото, тие кои живеат во него и оние кои се прееселиле, но се навраќаат во него ја организираат секоја година. Тука кај мостот, во близина на „Светецот“, кој претставува атрактивна и импознатна карпа, која отсекогаш се сметала за света и денес ја обележуваат две икони, една живопис – не се знае од кога потекнува и друга метална – апликација од поново време. Амбиентот е велечествен. Се започна со вадење на иконите од убавата црква „Св.Никола“ формирање на поворка и одење со милитви и пригодни песни по патот кон мостот на Белица на чело со свештеникот Атанас Степаноски и црковното знаме. По одржувањето на службата свештеникот го фрла крстот во бистрата вода на реката под мостот, а три млади момчиња се фрлија по него во бистрината на студената Белица. Долго го бараа крстот во водата, а на крајот со храбар скок крстот го пронајде Мендо Стојчески, родител на едно од мочињата кои први сконаа. Ете, традицијата беше успешно завршена и оваа година, а поворката повторно се формира и се упати кон црквата, каде продолжи со делење на парчиња од погачата со паричка, со песни и ручек во чест на празникот. Тука едно мало чудо ја „поткрена“ атмосферата. Паричката му се падна на Мендо Стојчески, кој го фати и крстот во Белица. Случајност? Можеби! Секој според убедувањата, но радоста беше голема.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•