МАКЕДОН
Се збра светот во едно,
Зачука опасно универзумско срце,
Зататни лудило
И молња секна од запад.
Згрме,
Удри во срцето на мојата татковина,
Потрепери денот на постанокот
Зашто мојата земја е
центар на праексплозијата,
На севселенското чувство и
Вселенскиот инстинкт.
Пророците протолкуваа прогрес
Според знакот на молњата и громот
На гробовите на Ликург и Еврипид.
Музиката на Орфеј се слушна
Од подземна шуплина на пеколот
И гласот на Евридика,
мртва невеста со надеж,
Со име прародителско
На Македон во волчја кожа,
Бог див, но среќен.
Го исчекуваме денот
Кога ќе згасне проклетството
Изречено од цар и пророк
И ќе здивнеме тогаш здушно
Од длабочината на нашите срца,
Натежнати од мачни векови.
Ќе потечат мисли на љубов,
Кон браќа, кон свои,
Кон светот со подадена рака.