БЕСКУЌНИК
(Од збирката „Отпадник“ – прв дел, „Во очите на реалноста“, Едиција АЛФА, Книжевна младина на Македонија, Скопје 1990)
Небо е покривот на Мојата куќа,
огромна и безѕидна, прозрачна и провевна,
прозорец е цела до покривот од небо,
а тој пак чиниш големо око сегледно и таинствено.
He отфрлај ме Бели свете
небо е покривот на Мојата куќа.
Тешки облаци во Мојата неуредна соба
студени дождови истураат без престан
злокобни птици покривот го гребат,
а разорни звуци немир сејат.
He отфрлај ме Бели свете
небо е покривот на Мојата куќа.
Некаде радост ко сонце грее,
некаде лелек и тага царат,
темно сивило ја голта синевината,
се губи прозрачноста со провевот ко меч.
He отфрлај ме Бели свете
небо е покривот на Мојата куќа.
Мојата душа во темелот цврст
пуштила разгранет корен
додека влага коските ми ги глода,
грмотевици и молњи неспокој ми носат.
He отфрлај ме Бели свете
небо е покривот на Мојата куќа.